Oké, ik moet iets bekennen. Iets waarvan ik het niet expliciet met iedereen gedeeld heb. Ik was ‘bang’ dat mensen anders over me zouden gaan denken. Maar waarom eigenlijk? Omdat hun beeld van mij dan misschien zou veranderen? Wat als ze me bestempelen als zweverig? Als woo-woo? Bij deze stap ik uit de spirituele kast. Ik heb er een tijdje opgesloten gezeten, maar nu gooi ik mijn hele ZIJN out in the open. Hier ben ik. Joe. 

Op sommige plekken en in sommige settings is het al een stuk makkelijker en ook logischer om hierin meer mezelf te zijn. Bijvoorbeeld in mijn praktijk, tijdens mijn yogalessen en met de meeste mensen om me heen. Laatst gaf ik een Yin yogales die gericht was op het keelchakra, een energiepunt in je keelgebied. Deze energie wordt geassocieerd met de manier waarop je communiceert, waarop je jezelf uit, je je eigen waarheid durft te spreken. En ik realiseerde me dat ik mezelf op dit gebied helemaal niet genoeg de ruimte heb gegeven. Wel in het doen van dingen die ik interessant en fijn vind, maar hier tegelijkertijd niet open (genoeg) in durven te zijn.

Al jaren ben ik bezig met spiritualiteit. Logischerwijs denk ik iedere keer dat dit begonnen is toen ik met de tweejarige opleiding tot yogadocent startte, maar de basis ligt al veel eerder in mijn leven. Als kind kon ik al enorm nadenken, of beter gezegd filosoferen. Lekker nadenken over de zin van het leven. Niet op een zware manier, ik vond het gewoon super interessant. Daarnaast had ik een enorme interesse in dingen als Wicca en tarotkaarten. Maar als puber in een dorp waar maar weinig mensen me leken te begrijpen, viel ik altijd al een beetje buiten de boot. Ik was mega gevoelig en dacht dat ik hierin de enige was. En als meisje wat danste in een dorp waar iedereen hockeyde, hoorde ik er niet echt bij. In mijn vrije tijd verslond ik boeken en rommelde ik wat met de tarotkaarten. Geen idee wat ik hiermee moest doen, maar ik werd er blij van. En als ik er nu terugkijk op wat ik toen deed, was dat pure interesse in spiritualiteit. Ik was bezig met bewustwording, maar was me daar toen nog niet bewust van (pun intended). Maar het erbij willen horen, de peer pressure, nam het over. De kaarten en boeken belandden achterin de kast en ik dook in de wereld van de merkkleding ;).

Fast forward naar nu, jaren later. Ik heb opnieuw tarotkaarten gekocht en realiseerde ik me opeens dat ik hier eigenlijk al heel lang mee bezig ben. Niet per se met die kaarten, daarmee rommel ik nog steeds maar wat, maar met het alles een diepere betekenis willen geven. Wanneer ik als kind in de kerk kwam, wilde ik dolgraag de discussie aangaan. Mijns inziens mag iedereen helemaal zelf weten waar hij/zij in gelooft, maar ik vond dat wat ik in de kerk hoorde altijd zo dualistisch. Als je niet dit, dan dat. Ik kon me niet voorstellen dat, wanneer iemand bepaalde keuzes zou maken in zijn leven, diegene daarna eeuwenlang zou moeten afzien in de hel. Waar is dan de les die geleerd is? Nu is het wanneer je de bijbel leest vast wat minder kort door de bocht dan dat, maar ik voelde hier niets bij. Voor mijn gevoel komen we hier allemaal om dingen te leren en vanuit daar verder te evolueren als individu, maar ook als gemeenschap, mensheid en misschien nog wel meer dan dat. Want wie zijn wij om te denken dat we alleen zijn? Misschien worden we in dit alles wel begeleid zonder dat we het doorhebben. Dit zijn dingen waarbij ik iets voel. Ik durf je niet te garanderen dat het klopt, maar voor mij voelt het vertrouwd. Als een soort thuiskomen. En laat dan dat ‘soort’ trouwens maar weg. Het voelt als thuiskomen.

Maar wat is spiritualiteit dan precies? Volgens de Van Dale:

spi·ri·tu·eel (bijvoeglijk naamwoord, bijwoord)

1. 1. de geest, het niet-stoffelijke betreffen
   2. (van personen) openstaand voor alles wat met religie en metafysica te maken heeft

Dit klinkt natuurlijk een tikkie vaag. Voor mij persoonlijk betekent spiritualiteit niets religieus, het heeft geen restricties of dogma’s. Je mag juist helemaal jezelf in zijn. In mijn ogen is spiritualiteit puur het jezelf écht door en door leren kennen, ook je diepe onderbewuste lagen, waardoor je meer connectie voelt met de wereld om je heen. De mensen, dieren, planten, aarde, het universum. Het opschonen van oud zeer, daarvoor soms door diepe dalen moeten gaan, omdat er lessen zijn die geleerd mogen worden. Lessen die noodzakelijk zijn voor je groei. Vertrouwen op je intuïtie, die er altijd is, maar waarvan we vaak zo vervreemd zijn geraakt. Omdat je niet zou mogen vertrouwen op je gevoel, omdat alles aangetoond zou moeten kunnen worden. Hoe mooi is het als je juist kunt vertrouwen op dat innerlijk weten, omdat je dingen op bepaalde niveau’s al ooit gedaan hebt, meegemaakt hebt, geleerd hebt. En ook houdt spiritualiteit voor mij in dat je op jouw manier bijdraagt aan de wereld. Een manier waarin jij jezelf kunt zijn, zodat er een ripple verspreid van compassie, van liefde, van licht. En dat op een manier waarbij je met beide voeten stevig op de grond staat. Geaard. En met je hoofd in de wolken, in verbinding. Open voor dat wat jou mag bereiken, het hogere. In connectie met alles en iedereen.

En for the record; had je me een jaar of tien geleden verteld waar ik nu allemaal mee bezig ben, dan had ik je keihard uitgelachen. Maar ik kan en wil ik er niet meer omheen, er is zoveel meer dan we kunnen zien, dan de wetenschap op dit moment aan kan tonen. Dus probeer te voelen. Vertrouw op je intuïtie. Tune in met jezelf. Wees jezelf en ontdek wat er allemaal ontdekt mag worden.