Zeven april tweeduizendnegentien, twintig uur achtenveertig, negentienhonderdvijfenzeventig gram. Tien teentjes, tien vingertjes, maar het duurde even voordat ik je in vol bewustzijn mocht ontmoeten. Gelukkig stond mijn onderbewustzijn vol aan en kregen we meteen de gelegenheid om helemaal te hechten. Naderhand werd ons verteld dat de anesthesist had gezegd dat het de mooiste keizersnede was die ze ooit had meegemaakt. Dit omdat zowel jij als ik meteen kalmeerden toen we elkaar raakten. Toen je op mijn borst werd gelegd. Welkom lief meisje. Dank je wel dat je mij mama hebt gemaakt.

“Is het allemaal goed gegaan?” is vaak de eerste vraag die ik hoor. Vijf weken te vroeg geboren en wat te klein voor haar leeftijd. Als de afgelopen periode beschreven zou moeten worden aan de hand van een nummer, een soundtrack, dan zou Isn’t It Ironic van Alanis Morissette door de speakers galmen. Maar er zou ook iets anders tegenover moeten staan. Een mooie mantra. Iets over hartopeners en vertrouwen. Een nieuw begin. En liefde.

Iedereen die mij goed kent, weet dat ik niet iemand ben die haar gevoelens onder stoelen of banken schuift. Wat gevoeld wordt, mag gevoeld en geuit worden. Omdat ik graag alles wat de afgelopen tijd gebeurd is een plekje wil geven heb ik mijn verhaal opgeschreven. Een deel hiervan, deel ik graag met jou. Omdat kwetsbaarheid getoond mag worden. Omdat we allemaal wat meer open mogen zijn over dingen die intens zijn (geweest). En omdat ik vind dat Matrescene, het proces van moeder worden (Interessant? Check deze TEDtalk), vaker gedeeld mag worden. Het is voor mij een verhaal van hele high highs maar ook bijzondere low lows. Van het verliezen van vertrouwen naar ultieme spirituele ervaringen. Het ultieme loslaten van controle. Van ongeloof tot enorme synchroniciteit. Een rollercoaster, maar met het aller allermooiste aan het eind van de rit.

Mijn zwangerschap was heerlijk. Wanneer mensen me vroegen hoe ik me voelde, grapte ik vaak dat ik iedereen zwanger zijn aan kon raden. Ik stond enorm in contact met het frummeltje in mijn buik. Ik voelde aan alles dat zij super sterk was. En ook ik voelde me enorm sterk. Die bevalling? Daar maakte ik me helemaal geen zorgen over. Het geboorteplan bestond dan ook uit: ‘Als het niet nodig is graag niet inleiden, niet toucheren en geen oxytocinespuit. Ik wil geen pijnmedicatie gebruiken. Ik wil het kindje zelf aanpakken.’ Mijn idee was: mijn lichaam kan dit allemaal zelf. Als er op medisch vlak iets niet perse nodig is, dan wil ik dat ook niet.

Op 5 maart veranderde mijn zo voorspoedig lopende zwangerschap. Tijdens een groeiecho bleek de kleine wat te klein te zijn. Mijn eerste gedachte was: ‘Joh, ik ben toch ook formaat smurf’, maar toch schrokken we enorm. Ook bij de gynaecoloog gingen de alarmbellen af. Bedrust en dagelijkse controles volgden. Op 29 maart bleek het toch allemaal mee te vallen. De kleine groeide goed op haar eigen lijn en alle extra controles waren niet meer nodig. Ze was waarschijnlijk gewoon genetisch klein, niets meer om ons zorgen over te maken. Na opgelucht adem te hebben gehaald kon ik mijn officiële verlof inluiden.

Een week later werd ik ziek. Vast een griepje of iets verkeerds gegeten probeerde ik mezelf wijs te maken. In het derde trimester was mijn bloeddruk al langzaam wat aan het stijgen, maar dit was tot op heden nog geen reden tot paniek geweest. Toch knaagde er iets, ergens wist ik dat het niet goed zat. Toen ik het ziekenhuis belde moesten we meteen die kant opkomen. Tijdens het de auto stappen voelde ik aan alles: het gaat al gebeuren, ik had mijn spullen mee moeten nemen…

Mijn voorgevoel klopte. Aan de hand van mijn bloeduitslagen en urineonderzoek bleek dat ik het Hellp-syndroom had, een zeldzame en ernstige vorm van zwangerschapsvergiftiging. Deze komt voor bij ongeveer 0,02 tot 0,06 procent van de zwangeren. Ik had minder bloedplaatjes dan normaal, mijn nieren en lever werkten niet goed meer en mijn bloeddruk was flink verhoogd. Daarnaast had ik hoofdpijn en een ‘niet lekker’ gevoel. Alsof er een flinke griep aan zat te komen. Ik kreeg te horen dat ik niet naar huis zou gaan voordat ik zou bevallen. Er wordt gedacht dat het Hellp-syndroom wordt veroorzaakt door de placenta. Het enige wat ervoor kan zorgen dat je geneest, is bevallen. In sommige gevallen kan de zwangerschap nog wat worden gerekt, maar in ons geval was het nodig om de bevalling meteen in te leiden. Echter reageerde de hartslag van de kleine niet goed op de harde buiken, die langzaam overgingen in weeën. Opeens stond er een heel team in onze kamer en kregen we te horen dat er een spoedkeizersnede onder narcose plaats zou gaan vinden. Ik had te weinig bloedplaatjes voor een ruggenprik. Ik werd overmand door angst, maar één van de arts-assistenten keek me aan en zei: “Maar je gaat mama worden”. Dit zinnetje maakte voor mij hét verschil, en ik kon me opeens volledig overgeven aan alles wat er moest gebeuren.

Tijdens de narcose droomde ik dat ik als een soort doula een bevalling aan het begeleiden was, en ergens weet ik dat mijn onderbewustzijn natuurlijk vol aanstond en alles heeft meegekregen. Voor mijn gevoel heb ik de bevalling dan ook ‘gewoon’ meegemaakt, al had ik het natuurlijk graag anders gezien.  Toen ik wakker werd voelde ik de kleine op mijn borst liggen. Het voelde meteen zo vertrouwd, zij voelde zo vertrouwd. Alles in mij riep: IK KEN JOU! En dat gevoel was veel diepgaander dan ‘alleen’ jij-hebt-in-mijn-buik-gezeten. Ik denk dat veel mama’s dit gevoel kunnen beamen. Het immense geluk wat ik voelde is zo bijzonder! Dit kleine mensje heeft ons uitgekozen als ouders. Wij mogen voor haar zorgen, haar vanalles leren en waarschijnlijk gaan wij nog zoveel meer leren van haar! Alle clichés zijn dan ook waar, je eigen kindje is zo fantastisch. Mijn hart smolt toen ze voor het eerst met haar kleine handje mijn vinger pakte. We werden naar kamer 35 van het Moeder & Kindcentrum gebracht en het ouderschap was dan echt begonnen.

De dag daarna ging het weer slechter, ik kreeg een terugval van het Hellp-syndroom en voelde me nog slechter dan voor de bevalling. Daarnaast had ik veel last van hallucinaties door het medicijn wat ik kreeg toegediend, magnesiumsulfaat.  Eén van deze beelden staat zo op mijn netvlies gebrand, dat het me nog steeds van tijd tot tijd veel verdriet doet. Toen ik opknapte van het Hellp-syndroom kreeg ik twee infecties en werd langzaamaan wanhopig. Kon ik dan nooit volledig mama zijn? Ik wist niet wat ik met mezelf aanmoest. De ik die nooit ziek is op het jaarlijkse griepje na, die hooguit eens per jaar een paracetamolletje gebruikt en alles zo natuurlijk mogelijk op wil lossen, lag helemaal voor pampus in het ziekenhuis. Volgepompt met medicijnen. Ik kon geen prikkels verdragen waardoor kraamvisite en daglicht te heftig waren. Mijn normaal zo sterke lijf kon niks. Mijn positieve mindset was ver te zoeken. Daar waar ik normaal gesproken helemaal volgens de law of attraction leef, zag ik nu alles heel duister in, wat met name kwam door de hallucinaties van de medicatie. Ook kwam de borstvoeding niet op gang zoals ik graag gewild had en het voelde alsof ik faalde. Ik zag altijd voor me dat moeders meteen een tsunami aan melk creëren, wat natuurlijk helemaal niet realistisch is. Toch was iedere druppel goud en hebben we alles aan de kleine gegeven. Hoe slecht ik me ook voelde,  de kracht van ons klein meisje, die zo sterk was, inspireerde me, en zorgde ervoor dat ik weer terug kon naar het ervaren van vertrouwen. Aanvankelijk kregen we te horen dat ze misschien in de couveuse zou moeten, wellicht sondevoeding nodig zou hebben en misschien onder een blauwe lamp zou moeten liggen. Ze heeft dit allemaal niet nodig gehad, ze is continu bij ons op de kamer geweest en ik was en ben zo trots op haar! Ze groeide iedere dag super goed en liet iedereen versteld staan van haar kracht.

Na 10 dagen ziekenhuis in totaal, 9 met de kleine meid erbij, mochten we naar huis. We keken onder begeleiding de video-opnames van de keizersnede terug, waarbij we gewezen werden op alle bijzondere momenten. Echt zo helend en bijzonder dat ze dit doen! Daarna hadden we een gesprek met een medisch maatschappelijk werker en mocht ik de kleine nog in bad doen voordat we naar huis gingen. Op het moment dat ik haar luiertje uit deed, viel de navelstreng eraf. Bam, lekker symbolisch!

En dan dat moment dat je thuiskomt, er gaat echt niets boven je eigen plekje! Wat een verademing, voor het eerst thuis zijn met je gezin. Alles wat je tegenkomt uitleggen aan de kleine, de wereld voor haar ondertitelen. En de dankbaarheid die ik voelde was immens. Dankbaarheid voor mijn ijzersterke gezin, mijn sterke dochtertje en haar papa, die geen moment van onze zijde is geweken. Die me in alles bij heeft gestaan,  niets was te gek. Hij trok alles uit de kast om me te kalmeren, te steunen en zelfs de meest gênante en ongemakkelijke momenten wist hij zó om te toveren dat het toch allemaal oké was. Die grapjes maakte om alles te verlichten. En vanaf moment één de ultieme papa voor de kleine is geweest. Je kunt meteen zien hoe sterk hun band is, prachtig! En dan de kleine, mijn grote geluk! Tijdens dit schrijven ligt ze bij me op schoot, lekker te friemelen met haar handjes, ze kijkt me met haar grote ogen aan en maakt de schattigste kirrende geluidjes. Ultiem genieten met zo’n lief en tevreden meisje, zelfs de enorme spuitluiers zijn adorable. Daarnaast voel ik intense dankbaarheid voor de fijne mensen om ons heen, lieve vrienden en familie die vaak checken hoe het gaat en ons enorm helpen op allerlei manieren. Voor de fantastische mensen van Elisabeth Ziekenhuis Tilburg, alle gynaecologen, artsen, verpleegkundigen, lactatiekundigen, iedereen die ons heeft geholpen. Ik vond het heel bijzonder dat een ziekenhuis, op het moment dat je zo ziek bent, op een bepaalde manier toch als een warm bad kan voelen. Dit komt echt door de mensen die zich met hart en ziel inzetten voor hun patiënten. En maakt dat ik me nog harder wil maken om na mijn verlof (weer) mensen te gaan helpen. Maar ook de dankbaarheid voor mijn eigen lichaam. Ik was aanvankelijk enorm teleurgesteld in mijzelf en in mijn lijf. Hoe kon ik, de persoon die altijd zo in contact staat met haar lichaam, niet aangevoeld hebben dat er iets zó enorm mis was? Dat mijn lijf al helemaal op was terwijl ik nog zonder moeite door kon bikkelen? Achteraf gezien ben ik mijn lijf juist enorm dankbaar. Het heeft alles op alles gezet om de kleine zo goed mogelijk te laten groeien, om haar alles te geven wat zij nodig had, maar op week 35 was het op. Mijn lichaam kon er niet meer tegen vechten en gaf zich eraan over. Ik geloof erin dat alles precies zo heeft moeten lopen zodat ze zo lang mogelijk in mijn buik heeft kunnen groeien.

Op aanraden van het ziekenhuis heb ik me verdiept in lotgenotencontact, maar daar werd ik niet bijzonder blij van. Veel verhalen van moeders die er jaren later nog steeds niet bovenop zijn en super heftige klachten hebben overgehouden aan het Hellp-syndroom of een andere vorm van zwangerschapsvergiftiging (pre-eclampsie of eclampsie). Of verhalen die heel anders aflopen, waarbij het kindje of de moeder het niet overleefd… Wij zijn er gelukkig enorm goed vanaf gekomen, en ook ik voel me nu eigenlijk heel goed! Wel zijn er zijn dagen dat ik erg verdrietig ben, er is natuurlijk veel gebeurd wat nog verwerkt mag worden, maar het geluk wanneer ik met de kleine knuffel maakt dit dubbel en dwars goed. Het is dan ook niet of-of. Het verdriet mag er zijn, en dat kan prima bestaan naast het intense geluk wat ik voel. Nu is het aan mij om al mijn hypnose-, psychologie-, meditatie- en yogakennis toe te passen op mijzelf, zodat ik zo goed mogelijk kan herstellen en een superenergieke mama kan zijn. En omdat je dat niet altijd zelf kunt, heb ik hiervoor hulptroepen ingeschakeld. Want ook als het je werk is om anderen te helpen, juist dan, is het belangrijk dat je ervoor zorgt dat je dingen verwerkt.

Wanneer ik iets moeilijks doormaak, kijk ik altijd graag naar wat ik daarvan mag leren. Wat ik denk dat ik mag leren van het hele proces van ziek zijn, het loslaten van de controle en mijn herstel, is vertrouwen. Tijdens de zwangerschap had ik enorm veel vertrouwen. Vertrouwen in de kracht van het frommeltje in mijn buik en vertrouwen in de kracht van mijn lichaam. Dit vertrouwen wil ik blijven behouden. Ik voel me herboren. Het moederschap is geweldig, ik vlieg lekker rond op mijn roze wolk. En als die even grijs kleurt vanwege wat verdriet of boosheid, dan gooi ik het eruit. Als ik de afgelopen periode in één woord zou moeten omschrijven, dan zou dit woord veerkracht zijn. Veerkracht omdat ons lieve kleine dametje super goed heeft kunnen groeien ondanks dat de placenta waarschijnlijk niet optimaal werkte. Veerkracht omdat zij te klein zou zijn en dus veel medische hulp nodig zou hebben, maar dit totaal niet nodig heeft gehad. Veerkracht omdat mijn bloedwaardes bij ontslag uit het ziekenhuis alweer zo goed als normaal waren. Veerkracht omdat ik na alles toch nog (deels) borstvoeding kan geven. Veerkracht omdat ik merk dat ik enorm aan aan het sterken ben. Veerkracht omdat het psychisch goed met me gaat. Ja, ik ben stiekem best trots op onze veerkracht!

Binnenkort begint zOzest weer, en hoewel het even wennen zal zijn, van fulltime mama naar werken, moet ik zeggen dat ik er enorm veel zin in heb om de deuren van mijn praktijk te openen en lekker aan de slag te gaan.