In december 2016 was het klaar. Ik kon niet meer. Op zondagavonden lag ik met hartkloppingen in bed, omdat ik de volgende dag weer naar mijn werk toe moest. Omdat ik de volgende ochtend weer werk moest gaan verrichten waar ik ongelukkig van werd. Doodongelukkig.

Naast die baan gaf ik yoga- en danslessen. Aanvankelijk was dit wat me staande hield, maar hoe zwaarder die andere baan werd, hoe minder voldoening ik ook hieruit haalde. Diep vanbinnen wist ik allang wat er moest gebeuren, maar mijn inner critic vertelde me steeds dat ik gefaald had als mens wanneer ik op zou stappen. Dat het een bevestiging was dat ik niet goed genoeg was. Het niet kon. Zwak was. Dat het aan mij lag dat het voelde als een werkweek van 80 uur. Iedereen heeft het toch zwaar op zijn werk? Het is toch logisch dat je compleet uitgeput thuiskomt na een dag werken? Iedereen snakt toch naar het weekend? Dat maakte ik mezelf steeds meer wijs, om zo te kunnen overleven.

Ik merkte dat er iets moest veranderen. Niet alleen de situatie, maar vooral ikzelf. Uit die comfortzone, want hoewel het er onprettig was, bood het ook een bepaalde veiligheid. Maar toch, ik ben niet iemand die erin gelooft dat werk alleen maar zwaar moet zijn. Ik geloof niet dat het leven bestaat uit frustratie. Dat het leven een gevecht moet zijn. Het was tijd. Ik nam ontslag en startte mijn eigen bedrijf. Al tijdens mijn studie liep ik met dit idee rond, maar mijn inner critic vond het erg belangrijk me te laten weten dat ik er nog niet klaar voor was. Dit ‘duwtje’ in mijn rug heb ik dan ook nodig gehad om in te zien dat dat wel het geval was.

Eindelijk kon ik gaan leven vanuit de dingen die ik belangrijk vind, en op die manier een bijdrage te leveren. Mijn missie is dan ook het creëren van een fijne samenleving. Eén waarin compassie en empathie belangrijker zijn dan geld en macht. Waarin mensen elkaar helpen, steunen, er zijn voor elkaar. Waarin vanuit respect gehandeld wordt. Vanuit liefde. Wat zou er nou mooier zijn dan dat? En wie ben ik dan om te denken dat ik daarin een verschil kan maken, vraagt dat stemmetje dan weer. Tegenwoordig kan ik daarop reageren met: ‘Wie ben ik om dat níet te doen?‘.

Had mijn lichaam niet zo’n duidelijke signalen afgegeven, en had ik al mijn emoties niet zo sterk gevoeld, dan was ik misschien veel langer doorgegaan. Voor mijn gevoel ben ik nét op tijd gestopt. Maar zo vaak zie ik het om me heen gebeuren, mensen die zichzelf blijven pushen. Terwijl het niet werkt. Terwijl hun lichaam aangeeft dat het genoeg is. Terwijl alles erop wijst dat wat zij aan het bewandelen zijn, niet hun pad is. Merk je dat dit verhaal iets bij jou triggert? Misschien is dit dan wel jouw wake up call.

Waarom ik mijn verhaal vertel? Omdat ik hoop dat jij of iemand om jou heen er iets aan heeft. Er iets in herkent en hopelijk stappen durft te (gaan) zetten. Vind je dit moeilijk of heb je hier vragen over? Neem gerust contact met me op.